Mock's blog

ผมห่างหายไปนานจากการเขียนบล็อก มิตรรักแฟนเพลงต่างเรียกร้องสอบถามกันมามากมายว่าเกิดอะไรขึ้น จดหมายที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างล้นหลามจนผมตอบไม่ทัน กอปรกับความเป็นห่วงเป็นไยจากผู้คนทั่วทุกสารทิศที่ถาโถมเข้ามาอย่างมิขาดสาย ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาเขียนบันทึกรายการนี้

ข้อความในย่อหน้าที่แล้วเป็นความจริงในประโยคแรก ... ส่วนประโยคที่เหลือนั้นจริงยิ่งกว่าจริง (พูดอีกอย่างคือ .. "เกินจริง")

เอาหละ เข้าเรื่อง

เรื่องที่อยากจะอัพเดตมากที่สุดคงจะเป็นเรื่องของการตัดสินใจเลือกมหาวิทยาลัย ซึ่งผมยินดีอธิบายขั้นตอนวิธีการการเลือก และเหตุผลที่ผมเลือก "คำตอบสุดท้าย" แต่โดยมารยาท ผมขอไม่อธิบายเหตุผลที่ผมไม่เลือกคำตอบอื่นๆ -- ใครอยากทราบโปรดพูดคุยเป็นการส่วนตัว :)

มันเป็นเรื่องน่าตลกเล็กน้อยที่การเลือกคราวนี้ยากเย็นกว่าที่คิด นับแต่วันแรกที่ได้ยินว่าผมติด UC Berkeley ผมก็เขียนบันทึกไว้ว่ามันเป็น "ข่าวดีมากที่สุดข่าวหนึ่งในชีวิต" และคิดไว้ว่าคงเป็นที่ที่ผมจะไปเรียนอย่างแน่นอน

แต่จนกระทั่งผมได้ยินข่าวจากอีก 6 แห่ง และจนกระทั่งผมได้ไป "เยี่ยมเยียน" มหาวิทยาลัย 3 แห่ง (รวมทั้ง Berkeley) ผมก็ได้กลับมานั่งคิดว่า "ข่าวดีมีมากกว่าหนึ่งข่าวแฮะ"

เป็นที่ยอมรับโดยไม่มีข้อโต้แย้งว่า UC Berkeley เป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งในบรรดาทางเลือกทั้งหมดที่ผมมี หากแต่การเลือกมหาวิทยาลัยครั้งนี้ผมต้องพิจารณาปัจจัยในหลายๆ ด้านควบคู่กัน เพื่อหาที่ที่ "เหมาะสมกับตัวผม" มากที่สุด

บางครั้งสิ่งที่ดีเลิศที่สุด อาจจะไม่ใช่สิ่งที่เหมาะสมกับเราที่สุด

ผมต้องมานั่งติดสินใจเปรียบเทียบระหว่าง Berkeley, UMD (University of Maryland), และ UCSB (University of California, Santa Barbara) ดังที่เขียนบันทึกไว้ในเรื่อง "รักพี่เสียดายน้อง"

ผมซื้อกระดาษแผ่นใหญ่ๆ มาสามแผ่น แต่ละแผ่นผมแบ่งเป็นสองซีก สำหรับเขียนข้อดี-ข้อเสีย ของแต่ละมหาวิทยาลัย เสร็จแล้วก็แปะไว้บนผนังห้อง

หลังจากนั่งเพ่ง นอนเพ่ง เดินเพ่ง กระดาษสามแผ่นนั้นอยู่ราวหนึ่งสัปดาห์ ก็ได้ข้อสรุปว่า UCSB หรือไม่ก็ UMD นี่แหละ ที่จะเป็นคำตอบสุดท้ายของผม กระนั้นก็ยังเลือกยากอยู่ดีว่าที่ใดจะดีกว่ากัน

จนวันหนึ่งผมตัดสินใจอย่างไม่เป็นทางการว่าจะเลือก UMD

ผมบอกตัวเองอยู่หลายครั้งว่า "เอาหละ ตัดสินใจแล้วนะ จะไม่เปลี่ยนใจแล้วนะ" ... แต่ทุกครั้งที่คิดเช่นนั้นก็จะมีเสียงโผล่ตามขึ้นมาในหัวทันทีว่า "โอ .. ไม่นะ แน่ใจแล้วหรือ?" และเสียงนี้โผล่ขึ้นมาซ้ำแล้วซ้ำอีก ไม่หยุดหย่อน

มันเป็นความลังเลอย่างหาที่สุดมิได้

จนในที่สุดผมตัดสินใจ กัดฟันตนเอง เอาหละน่ะ! เราต้องทำให้ความลังเลนี้หายไปด้วยการตัดสินใจอย่างเป็นทางการ (==เซ็นเอกสารตอบรับ) เสียที แต่ก่อนที่จะทำอย่างนั้น ด้วยความแอบเสียดาย UCSB อย่างสุดซึ้ง ผมจึงตัดสินใจเขียนอีเมลล์ฉบับหนึ่งขึ้นมา

ในนั้นผมเขียนหาอาจารย์ท่านหนึ่งที่ UCSB (ซึ่งเคยพูดคุยกับผมเมื่อวันที่ไปเยี่ยมมหาวิทยาลัย) มีใจความว่า "ผมกำลังลังเลอยู่มาก แต่คิดว่าคงจะตัดสินใจเลือก UMD แล้วนะครับ อาจารย์มีอะไรจะพูดส่งท้ายไหม?"

สามชั่วโมงต่อมา อาจารย์ตอบอีเมลล์ของผม ผมพิมพ์ออกมาอ่านได้สามหน้ากระดาษ

อ่านแล้วน้ำตาจะร่วง

เปล่า! อาจารย์ไม่ได้ตัดพ้อ ต่อว่า หรือพูดจาน้อยใจ หรือเล่นบทน่าสงสารดั่งละครน้ำเน่าแต่อย่างใด ตรงกันข้าม เขากลับเขียนมาเพื่อบอกให้ผมมั่นใจในประเด็นต่อไปนี้

• UCSB มีการพัฒนาอย่างต่อเนื่อง และก้าวกระโดดเป็นอย่างมากในช่วง 2-3 ที่ผ่านมา
• งานวิจัยด้าน HCI ที่ UCSB กำลังขยายตัวอย่างรวดเร็ว และเขาต้องการกำลังสมองจากนักเรียน PhD อย่างพวกเรา
• นักเรียนทุกคนกระตือรือร้นที่จะสร้างสรรค์ผลงาน และได้รับการดูแลจากอาจารย์เท่าเทียมกันตั้งแต่วันแรกที่เดินเข้าสู่มหาวิทยาลัย ("...our students are active and fully equal members from day one.")
• เขาสนใจในประสบการณ์ของผม ซึ่งหมายความว่าโอกาสที่จะได้เริ่มต้นทำงานวิจัยที่นั่นอย่างรวดเร็วก็มีสูง
• ห้อง lab ใหม่ๆ อยู่ระหว่างการก่อสร้างด้วยงบประมาณมหาศาล

คำพูดเหล่านี้ยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่า "ทิ้ง UCSB ไม่ลง" ยิ่งบวกกับความรู้สึกส่วนตัวที่ผมชอบ California (ชอบบรรยากาศ, ชอบภูมิอากาศ, ชอบอัธยาศรัยไมตรีของผู้คนที่นั่น (โดยเฉพาะที่ Santa Barbara)) ผมก็ยิ่งรู้สึกว่ามันคงยากเหลือเกินที่ผมจะตัดใจจาก UCSB

ผมเลยมานั่งคิดว่า ... "เอ แล้วทำไมผมต้องตัดใจ?"

ในเมื่อมันเป็นทางเลือกที่ผมอยากเลือก และผมก็มีสิทธิที่จะเลือก และตัวผมเองก็เป็นผู้มีส่วนได้ส่วนเสียโดยตรงจากการตัดสินใจคราวนี้ ... ผมจะทิ้งทางเลือกที่ผมต้องการไปทำไม?

ผมจึง "ลอง" คิดเล่นๆ ก่อนว่า "เอ้อ... งั้นถ้าสมมติเราเลือก UCSB จะเสียดาย UMD มากแค่ไหน?"

เมื่อผมพิจารณาถึง ranking ของ UMD (โดยเฉพาะทางด้าน HCI ซึ่งเป็น Top 5 ), พิจารณาถึงความใหญ่ของ department และจำนวนอาจารย์ ก็ได้ข้อสรุปว่า .. "เอ้อ มันก็น่าเสียดายอยู่เหมือนกัน"

แต่ก็แค่นั้น.. ครั้งเดียว ทีเดียว

มันเป็นเสียงที่โผล่ขึ้นมาตามหลัก เหตุ-ผล ว่า อืม มันน่าเสียดายนะ, สิ่งเหล่านี้เป็นของดีที่เราไม่เลือก มันก็ควรต้องรู้สึกเสียดายนะ ราวกับว่ามันโผล่มาจากสมองซีกซ้าย ไม่ได้โผล่มาจากความคิดนึก ความรู้สึก และจิตใจที่แท้จริงของตัวเรา

ผมหยิบกระดาษที่จดข้อดี-ข้อเสีย ของ UCSB ขึ้นมาดูอีกครั้งหนึ่ง ผมมองในฝั่งข้อเสีย และมองในอีเมลล์ของอาจารย์ ก็พบว่ามันหักล้างข้อเสียเหล่านั้นได้หมดเลย จากนั้นก็มองในส่วนของข้อดี มองไปก็ยิ้มไป "โอ มันช่างน่าไปเรียนเสียยิ่งนัก" แล้วก็ถามตัวเองว่า "เฮ้ .. เราจะคิดผิดได้อย่างไรที่จะเลือกไปเรียนที่นี่?" คำตอบคือ "โอ ไม่มีทาง"

คิดถึงคำพูดของคุณอาร์ทูโร่ (เจ้านายของผมที่ Google) ที่เล่าว่าตอนเขาเลือกมหา'ลัย เขาใช้หลักการว่า: "finding a place where I'd be happy to spend the next 5+ years and finding a professor/group that aligned my interests." มันก็ยิ่งชี้เข้าทาง UCSB

และคุณอาร์ทูโร่ยังทิ้งท้ายอีกว่า "what I can say is that whatever you do, you won't go wrong with those schools" ผมเลยยิ่งมั่นใจว่า UCSB นี่แหละคงจะเป็นคำตอบสุดท้าย

และในที่สุดผมก็เลือก UCSB เป็นคำตอบสุดท้าย, อย่างเป็นทางการ, โดยไม่ลังเล

จนถึงวันนี้ผมยังไม่รู้สึกสักนิดว่าตัวเองคิดผิด :)

วันหน้าวันหลังจะมาเล่าเรื่องราวต่างๆ ของ UCSB และเมือง Santa Barbara ให้ฟังครับ

ปล. อ่าน blog นี้เสร็จแล้วขอเชิญอ่าน mockpix.blogspot.com ด้วยครับ ที่นั่นผมโพสต์รูปภาพจาก Spring Carnival, และรูปภาพของขวัญวันเกิดที่เพื่อนๆ ผู้ใจดีมอบให้เมื่อต้นเดือน อ้อๆ!! และยังมีวิดิโอรายการ teen talk (ภาคพิสดาร) อีกด้วย! ไปดาวน์โหลดกันได้เลย [แต่ต้องใช้ password / ซึ่งถามได้จาก Mock -- ถ้าอารมณ์ดีจะบอกให้ 555]

ไปเที่ยว Cornell มาเมื่อวันที่ 2-3 เมษายน 2549

ดูภาพ และอ่านเรื่องราวได้ที่นี่ครับ
http://mockpix.blogspot.com/2006/04/cornell-university.html

เมื่อวานนี้เพิ่งกลับมาจาก University of Maryland เชิญดูรูปได้ที่ http://mockpix.blogspot.com/2006/04/univ-of-maryland.html

ผมกำลังเลือกมหาวิทยาลัยที่จะไปเรียนต่อ PhD นี่นับเป็นการตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดครั้งหนึ่งในชีวิต เพราะไม่ใช่แค่จะต้องไปเรียนต่ออีกถึงประมาณ 6 ปี แต่ชื่อเสียงของมหาวิทยาลัย และความรู้/ประสบการณ์ที่ได้มา จะคงอยู่ติดตัวผมต่อไปอีกชั่วชีวิต

นี่จึงไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

เคยได้ยินคำว่า "รักพี่เสียดายน้อง" และครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกประมาณนั้น

ต่างกันตรงที่ คราวนี้มีพี่น้องให้ผมต้องเลือก และต้องเสียดายอยู่ 7 คน นั่นคือ (เรียงตามลำดับตัวอักษร)

1. University of California - Berkeley
2. University of California - Los Angeles
3. University of California - Santa Barbara
4. University of Maryland
5. University of Texas at Austin
6. University of Virginia
7. University of Wisconsin

อย่าตกใจว่าทำไมผมถึงมีตัวเลือกเยอะจัง ผมไม่ได้เก่งอะไร เพียงแต่ใช้ปริมาณเข้าสู้ ... ก็เมื่อปลายปีที่แล้ว ผมส่งใบสมัครไปตั้งโหลนึง!!

ทุกมหาวิทยาลัยเป็นที่ที่น่าไปเรียนทั้งนั้น แต่เพื่อให้การพิจารณาง่ายขึ้น ผมจึงต้องตัดตัวเลือกออกไปบ้าง ... คนที่หลายใจเกินไปมักไม่เจอรักแท้ :P

มหาวิทยาลัย 4 แห่งเหล่านี้ถูกผมตัดทิ้งไปจากการพิจารณา (และผมก็ไม่ได้ไปเยี่ยมมหาวิทยาลัยเหล่านี้แต่อย่างใด):

1. University of California - Los Angeles :: เมืองนี้รถติดรุนแรงมาก (ยิ่งกว่า กทม.)
2. University of Texas at Austin :: ร้อนเกินไป
3. University of Virginia :: เคยอยู่ Virginia แล้ว, อยากเปลี่ยนบรรยากาศ
4. University of Wisconsin :: หนาวเกินไป

ฟังดูเหตุผลไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่นั่นเป็นแค่เหตุผลโดยสรุป ... เอาน่ะ แค่สามตัวเลือกที่เหลือก็ปวดหัวจะแย่แล้ว

สรุปก็คือตอนนี้ผมกำลังเลือกระหว่าง:

1. University of California - Berkeley :: ซึ่งมีชื่อเสียงโดยรวมดีเยี่ยม
2. University of California - Santa Barbara :: ซึ่งอยู่ในเมืองสวรรค์ ชื่อเสียงดีพอควร
3. University of Maryland :: ซึ่งมีชื่อเสียงทางด้าน HCI ดีเยี่ยม

จริงๆ แล้วยังมีปัจจัยอื่นๆ อีกมากมายในการตัดสินใจ มีคนแนะนำมาว่าผมควรนำกระดาษมาสามแผ่น แต่ละแผ่นสำหรับแต่ละมหาวิทยาลัย แบ่งหน้ากระดาษเป็นสองส่วน ซีกซ้ายเขียนข้อดี ซีกขวาเขียนข้อเสีย แล้วลองเอามาชั่งน้ำหนักดูว่าท้ายที่สุดแล้วที่ใดน่าไปเรียนมากที่สุด

ผมจะลองทำดู แล้วจะมาเล่าให้ฟังในโอกาสต่อไป

[ป.ล.]
การเลือกมหาวิทยาลัยครั้งนี้ ยากกว่าการเลือก ส.ส. เป็นยิ่งนัก (เพราะผมไม่สามารถกา "ไม่ลงคะแนน" ได้ -- จะบอยคอตการเลือกก็ไม่ได้!)