Mock's blog

UC Berkeley ย่อมาจาก University of California - Berkeley
แปลว่า มหาวิทยาลัยแห่งแคลิฟอร์เนีย ณ เมืองเบอร์กลีย์ (บางคนอ่านว่า เบอร์กเลย์)
เว็บไซต์อยู่ที่ http://berkeley.edu
นี่เป็นแคมปัสที่เก่าแก่ที่สุดในบรรดามหาวิทยาลัยแคลิฟอร์เนียทั้งปวง [ข้อมูลจาก wikipedia]

เมื่อวานขณะนั่งรถอยู่กับเพื่อนๆ (แก๊บ พี่อัก พี่กบ แชร์ ฮิม) เพื่อจะไปทานอาหารเย็นที่ร้าน Steak & Shake ณ Waterfront (ชื่อย่อ: WTF) ผมก็ได้อีเมลล์ฉบับหนึ่งทางโทรศัพท์มือถือ อ่านได้ใจความว่า "ขอแสดงความยินดีจาก Berkeley: เรารู้สึกดีใจที่จะได้บอกคุณว่าคุณได้รับการ..." แล้วก็จบอยู่แค่นั้นเพราะข้อความ SMS ถูกจำกัดความยาว จากที่นั่งรถอยู่สบายๆ ผมก็รู้สึกกระสับกระส่ายขึ้นในทันใด แล้วเอ่ยขึ้นว่า "เอ่อ... ผมต้องการอินเตอร์เน็ต"

พอยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนๆ ดู ทุกคนก็แสดงความดีใจกันใหญ่ว่าผมได้รับคัดเลือกให้เข้าเรียนโปรแกรม PhD (ปริญญาเอก) ที่ Berkeley เรียบร้อยแล้ว โหวกเหวกกันใหญ่ว่า "อย่างนี้ Mock ต้องเลี้ยง!!!! ๆๆๆๆๆๆ" มีผมคนเดียวที่นั่งหน้าซีดด้วยความตกใจ ตื่นเต้น และกังวล ... โถ่ ... ก็ผมยังไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร เป็นอีเมลล์จริงหรือเปล่าก็ไม่รู้ ส่งถูกคนหรือเปล่าก็ไม่รู้ และบอกว่าเรา "ได้รับการ..." อะไรก็ไม่รู้!!!!!

แก๊บ รูมเมทผู้แสนดี(?) จึงรีบขับรถไปจอดที่ร้านหนังสือ Barns and Noble เพื่อให้ผมเข้าไปใช้อินเตอร์เน็ตที่ร้านกาแฟ Starbucks ผมหยิบ laptop ขึ้นมา, จ่ายสตางค์ $3.95 เป็นค่าใช้อินเตอร์เน็ต (ใช้ได้สองชั่วโมง -- โค-ตะ-ระ-แพง), แล้วก็เช็คอีเมลล์ในทันใด

เป็นข่าวที่ถูกต้อง: Berkeley อีเมลล์มาบอกผมว่าเขารับผมเข้าเรียนที่นั่นแล้วจริงๆ!!!!! ผมดีใจจนบอกไม่ถูก .. แต่นอกเหนือจากความดีใจมันเป็นความตกใจเสียมากกว่า ตกใจเพราะไม่ได้คาดคิดว่าจะติดที่นี่ และไม่คิดว่าจะได้รับข่าวดีเร็วขนาดนี้

เพื่อนๆ ถามว่า "ข่าวดีอย่างนี้ต้องเลี้ยงใช่ไหม?" (ดูมันถาม..) ผมก็พยักหน้าไปโดยไม่รู้ตัว (..ให้ตาย)

ทุกคนกลับเข้าไปในรถแก๊บอีกครั้ง เขาคุยอะไรกันในรถผมจำไม่ได้ พอลงจากรถก็เดินเข้าไปในร้านอาหารร้านหนึ่ง หน้าตาไม่ค่อยคล้าย Steak & Shake สักเท่าไหร่ ไม่นานนักบริกรก็จัดแจงหา "ห้องส่วนตัว" ให้พวกเราได้นั่งโหวกเหวกโวยวายกันในห้องอาหารพิเศษที่มีประตูปิดมิดชิด

ปรากฎว่ามันเป็นร้าน Fish Market -- ร้าน Seafood ที่แพงที่สุดที่ผมเคยรับประทานมาในชีวิตนี้

"อ้าว เฮ้ย!!! เรามาโผล่ที่นี่ได้ไง(วะ)?" ผมถามเพื่อนๆ

"อ้าว... ก็ Mock จะเลี้ยงทั้งที จะไป Steak & Shake ได้ไง ... มันต้อง Fish Market! แกติด Berkeley เชียวนะเว้ย!!!!!!!!" ใครบางคนตอบ

"เอ่ออออ...." ผมพูดไม่ออก -_-

พวกเราสั่งอาหารมาทานกันอย่างเอร็ดอร่อย (ผมคงจะอร่อยกว่านี้ถ้าคนจ่ายสตางค์ไม่ใช่ผม @_@) ทานไปผมก็ยังตกใจไป ยังตื่นเต้นไม่หายกับข่าวดีที่ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้

การสมัครมหาวิทยาลัยนั้นเป็นกระบวนการที่โหดร้ายทารุณและน่าเบื่อมากที่สุด ไหนจะเอกสารกองโตที่ต้องนั่งกรอกซ้ำแล้วซ้ำเล่า(แม้ว่าส่วนใหญ่เป็นออนไลน์ก็ตาม) ไหนจะข้อสอบ GRE ทั้งแบบวิชาทั่วไปและแบบรายวิชาเฉพาะที่ต้องเตรียมตัวสอบ ไหนจะต้องมานั่งเขียนบทความสำหรับโม้ตัวเองให้เขารู้สึกสนใจในตัวเรา ไหนจะต้องไปขอให้อาจารย์อย่างน้อยสามท่านช่วยเขียนโฆษณาตัวเราเพื่อใช้เป็นใบผ่านทาง ฯลฯ .. อ้อ! และที่สำคัญที่สุดก็คือต้องจ่ายสตางค์จำนวน "มหาศาาาาาาาาาาาาาล" ให้กับค่าสมัครเอย ค่าสอบ GRE เอย ค่าส่งคะแนนเอย ค่าขอ transcript จากโรงเรียนเอย ค่าส่งเอกสารทางไปรษณีย์ด่วนพิเศษเอย ฯลฯ สำหรับคนที่สมัครมหาวิทยาลัยไปหนึ่งโหล (12 แห่ง -- ใช่ครับ สิบสองแห่ง!) อย่างผม ค่าใช้จ่ายเหล่านี้รวมกันแล้วไม่ต่ำกว่า $1500

ทำไมผมถึงสมัครไปถึง 12 แห่ง? ในเมื่อสุดท้ายก็ต้องเลือกไปเพียงแค่แห่งเดียวอยู่ดี?

คำตอบก็คือ: ผมจะรู้ได้ไงว่าใครจะรับผม? มหาวิทยาลัยที่ผมสมัครไปนั้นก็มีอยู่ราว 5-6 แห่งที่ผมพอจะมีความหวังอยู่บ้าง และอาจจะสัก 1-2 แห่งที่มีความหวังมากหน่อย แต่ก็มีอยู่ราวๆ 3-4 แห่งที่ผมสมัครไปโดยที่คิดว่า "เอาวะ! เผื่อฟลุคได้ สมัครไปก่อนเถอะ ไม่ลองไม่รู้ อย่าไปเสียดายตังค์เลย" และ Berkeley ก็เป็นหนึ่งในนั้น

จริงอย่างที่พี่เบิร์ดว่าไว้ในเพลง "ไม่แข่งยิ่งแพ้":
"การแพ้เพราะไม่เคยได้ลงแข่ง น่าเสียดาย น่าเซี้ยยยยยดาายยยย"

ผมไม่อยากจะเสียดายก็เลยต้องลองลงแข่งดูสักหน่อย ยอมเสียตังค์ดีกว่าต้องเสียดาย (และเซี้ยยยยดายยย) ในภายหลัง

เนื่องจากความเบื่อกับอากาศหนาวในแถบภาคตะวันออกเฉียงเหนือที่ผมอยู่ในขณะนี้ กอปรกับความอิจฉาคนในฝั่ง West Coast ที่มีอากาศดีๆ มีอาหารอร่อยๆ และมีที่เที่ยวสวยๆ งามๆ มากมาย ผมจึงใฝ่ฝันอยู่ตลอดเวลาว่าอยากจะย้ายไปอยู่ California

ด้วยเหตุนี้ 5 ใน 12 มหาวิทยาลัยที่ผมสมัคร จึงตั้งอยู่ใน California ทั้งนั้น มหาวิทยาลัยเหล่านี้คือ Stanford, UC Berkeley, UC Los Angeles, UC Santa Barbara, และ UC San Diego

ซึ่งผมคิดว่า ถ้าผมได้ที่ไหนสักแห่งใน 5 แห่งนี้ ผมคงจะไปแหงๆ ยกเว้นแต่ว่าที่อื่นจะมี "ความน่าสนใจ" ในแง่ใดแง่หนึ่งที่โดดเด่นกว่าที่นี่ (ซึ่ง .. คงไม่มีทาง)

และแล้ววันนี้(หมายถึงเมื่อวาน) ผมก็ได้รับการตอบรับจาก UC Berkeley นับว่าเป็นข่าวดีมากที่สุดข่าวหนึ่งในชีวิต ผมจะได้ย้ายไปอยู่ California สมใจแน่แล้ว :-)

เมื่อครู่นี้ผมใช้ Google Earth ส่องดู พบว่า Berkeley นั้นอยู่ห่างจากสำนักงานใหญ่ของ Google เพียงแค่ 46 ไมล์ เท่านั้นเอง :D (ใครที่ไม่ชอบ Google โปรดอย่าหมันไส้นะครับ แหะๆ)

คิดแล้วก็หายเหนื่อย ไม่เสียแรงเลยที่ต้องนั่งเขียน essays และกรอกใบสมัครหามรุ่งหามค่ำว่าครึ่งเดือน, ที่ต้องไปเดินตามขอร้องอาจารย์ให้เขียน recommendation letters (จดหมายโฆษณา) ให้เรา, ที่ต้องหยุดโปรแกรมการออกกำลังกายไปเกือบเดือนเพื่อมาทุ่มให้กับการสมัครมหาวิทยาลัยทำให้น้ำหนักขึ้นมาหลายปอนด์, ที่ต้องทำอะไรต่างๆ อีกมากมายเพื่อให้ได้มาซึ่งมหาวิทยาลัยที่ต้องการ

และถึงบัดนี้ก็ไม่เสียดายสตางค์กว่า $1500 ที่ต้องจ่ายให้กับขั้นตอนต่างๆ ในกระบวนการสมัครนั้นเลย (เอ้อ! ไม่ใช่สิ หลังจากดินเนอร์มื้อเมื่อวาน ต้องบวกเข้าไปอีก $240 -_-" )

สุดท้ายนี้ก็ต้องขอขอบคุณทุกๆ คนที่มีส่วนร่วมในความสำเร็จครั้งนี้ ซึ่งมีมากมายเหลือเกิน จะกล่ายถึงคงไม่หมด แต่ขอยกมาเป็นรายการสั้นๆ:

1. ขอบคุณเงินภาษีของคนไทย
2. ขอบคุณทางบ้าน ขอบคุณ คุณย่า คุณพ่อ คุณแม่ พี่นัท พี่โม่ คุณอา ฯลฯ ที่ให้กำลังใจม็อคมาโดยตลอด รวมทั้งขอบคุณหลานๆ มีน มาย มิว มะหมี่ ที่คอยเชียร์น้าม็อค
3. ขอบคุณสวนกุหลาบวิทยาลัย โดยเฉพาะห้องกุหลาบเพชรและอาจารย์ผกาวดี ทิพย์พยอม ขอบคุณพี่ๆ ทุกคน โดยเฉพาะพี่พิทย์ สุวงศ์ ที่ถ่ายทอดวิทยายุทธ์ทาง computer science บทแรกให้กับผม
4. ขอบคุณ Carnegie Mellon ที่สอนวิชาโหดๆ ให้การบ้านโหดๆ กับผมมาตลอดสามปีกว่าๆ Special thanks to Prof Alex Rudnicky, Prof Christopher Olston, Prof Kenneth Koedinger, and Darren Gergle for writing (or co-writing) my recommendation letters.
5. ขอบคุณเพื่อนๆ ทุกคนที่ให้กำลังใจตอนสมัคร และช่วยแสดงความดีใจตอนที่รู้ผล ขอบคุณ แก๊บ พี่อัก พี่กบ แชร์ ฮิม เป็นพิเศษที่ช่วยลุ้น ณ เวลาที่ผมเช็คอีเมลล์ และช่วยกินข้าว(กินปลา)ฉลองข่าวดีนี้อย่างทันท่วงที (สำหรับเพื่อนๆ ท่านอื่น ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะเลี้ยงน้ำเปล่าทุกคนเอง -- ผมเองก็อาจต้องกินน้ำเปล่าแทนข้าวเหมือนกัน -- หมดตัวแล้ว แหะๆ)
6. ขอบคุณแฟนคลับทุกคน ทั้งแฟนเก่า(ซึ่งมีอยู่คนนึง--แบงค์) และแฟนใหม่(ซึ่งยังไม่มี) ที่คอยให้กำลังใจมาโดยตลอด :D 555ๆๆๆๆๆ
   
7. ขอบคุณท่านผู้อ่านทุกท่านที่กำลังอ่านอยู่นี้
8. ขอบคุณคนอื่นๆ ทุกคนที่ผมลืมขอบคุณ

=== จบข่าว :) ===