| Wednesday, June 29, 2005 |
เหตุเกิด ณ ร้าน Tasty
สักวันหนึ่งในสัปดาห์ที่แล้ว
ระหว่างที่ผมและเพื่อนๆ กำลังมีความสุขอยู่กับการรับประทาน cold chicken (ไก่ต้มแช่เย็น) และ shimps with eggs (ไข่เขี่ยใส่กุ้ง) ซึ่งเป็นอาหารที่(พวกเราคิดว่า)อร่อยที่สุดของร้านนี้ คุณป้าชาวจีน เจ้าของร้าน ก็ตะโกน (จริงๆ คงแค่พูดนุ่มๆ แต่เราฟังดูแล้วเหมือนว่าตะโกนไปเสียเอง) มาว่า "คุณต้องการน้ำเพิ่มมั๊ยยย?" ไม่รู้เหมือนกันว่าถามใคร แต่ที่รู้ก็คือ ยังไม่ทันที่จะมีใครตอบ คุณป้า(ผู้ใจดี)ก็ยื่นมือข้ามหน้าข้ามตาผมไป วิถีของมือคุณป้าตัดกับวิถีส้อมของผมซึ่งกำลังพุ่งตรงไปยังไก่อันโอชะชิ้นที่อยู่ข้างหน้า ผมเบรกส้อมเอาไว้ทัน มือของคุณป้าเคลื่อนที่ต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ ตัดหน้าเพื่อนคนที่นั่งอยู่ถัดไปอีกคนหนึ่ง ก่อนที่จะทำการ landing อย่างมั่นคงลงบนแก้วน้ำสีขาวด้านหน้าเพื่อนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม (โดยมารยาท ขออนุญาตสงวนนามเพื่อนๆ ทุกคน ถึงแม้จะไม่มีอะไรเสียหายก็ตาม) แล้วหยิบแก้วน้ำนั้นขึ้นมา นำไปเติมน้ำ แล้วเอากลับมาวางคืนที่เดิม ด้วยวิถีวงโคจรเดิม ทำให้พวกเราที่กำลังทานอาหารกันอย่างอเร็ดอร่อยนั้น ต้องชะงักด้วยท่าเดิมๆ เพิ่มขึ้นมาก็คือคำพูดตามมารยาทว่า "แท้งกิ้ว" แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารต่อไป ในใจก็นึกระแวงว่ามือของคุณป้าผู้ใจดี จะมาตัดวิถีส้อม ช้อน หรือตะเกียบของเราอีกทีเมื่อไหร่
เหตุการณ์ที่อาจจะน่ารำคาญนิดๆ นี้ เกิดขึ้นจากความปรารถนาดีของคุณป้า ครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อนคนที่เป็นเจ้าของแก้วนั้นเคยกระซิบเบาๆ หลังจากที่ต้องชะงักเพราะโดนแย่งแก้วไปจากมือว่า "ตูว่าตูยังไม่ได้ตอบเลยว่า Yes" คราวนี้เพื่อนคนนั้นไม่ต้องพูดอะไร แค่ชายสายตาหาเพื่อนคนอื่นๆ พวกเราทั้งโต๊ะก็เข้าใจ และหัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
นี่เป็นตัวอย่างของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากการที่ผู้ประกอบอาชีพขาดความเป็น "มืออาชีพ" ถึงแม้ว่าบุคคลนั้นจะใจดี มีอัธยาศรัยดี และขยันทำงาน แต่ผลที่ได้รับแทนที่จะเป็นความพอใจของลูกค้า กลับกลายเป็นความตกใจ ความไม่ต่อเนื่องของสุนทรียภาพแห่งการกิน และแม้แต่ความรำคาญ
จากการสังเกตของผมและเพื่อนๆ บริกรที่ดี ในร้านอาหารดีๆ ไม่ควรยื่นมือผ่านหน้าลูกค้า ในการเติมน้ำนั้น ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะหยิบแก้วไปจากมือของลูกค้าโดยตรงโดยไม่ถามและรอคำตอบเสียก่อน จริงอยู่ที่บริกรไม่ควรทอดทิ้งลูกค้า แต่ก็สำคัญมากที่จะไม่รบกวนลูกค้าบ่อยจนเกินไป
ข้อสังเกตนี้อาจครอบคลุมถึงแนวปฏิบัติเพียงไม่กี่ข้อของวิชาชีพบริกร แท้ที่จริงแล้วคงจะมีอีกมาก อย่างเช่น ควรวางช้อนไว้ตรงไหน วางจานไว้ตรงไหน ควรเดินวนรอบโต๊ะทางไหน ฯลฯ จะมีกี่ข้อนี้ผมไม่ทราบ แต่ผมทราบอยู่อย่างเดียวก็คือ คุณป้าคนนั้นท่านไม่รู้ถึงแนวปฏิบัติเหล่านี้เลย
หลังจากที่อาหารลงท้องไปมากพอสมควรแล้ว (ไม่ได้หิวแทบเป็นแทบตายเหมือนตอนแรกแล้ว) พวกเราก็เริ่มพูดคุยกัน จะคุยเรื่องอะไรล่ะ? ก็เรื่องคุณป้านี้แหละ พวกเราคนไทย เกิดมาโชคดีมีภาษาไทยเป็นของเราเอง มาอยู่อเมริกาก็สามารถนินทาชาวบ้านได้ต่อหน้าต่อตา
ผมหรือใครบางคนพูดขึ้นมาเล่นๆ (สาบานได้ว่าพูดเล่น) ว่า "จริงๆ แล้ว อาชีพ waiter/waitress นี้ ควรจะต้องมี license เพราะมันจัดเป็นวิชาชีพอย่างหนึ่ง"
ใครคนหนึ่งบอกว่า "วันนั้นดูหนังเรื่อง Duplex เค้าว่า you can't plum in New York City without license." (คุณจะซ่อมท่อน้ำในเมืองนิวยอร์คไม่ได้ถ้าคุณไม่มีใบอนุญาต)
บทสนทนาที่เหลือ เป็นไปในลักษณะนี้....
"อ้าว!? ทำไมต้องควบคุมด้วย แค่เรื่องท่อน้ำ?" ใครคนนึงถาม
ใครอีกคนตอบ "อ้อ ก็มันอันตรายไง ถ้าซ่อมมั่วๆ น้ำอาจจะท่วมอพาร์ตเมนท์ คนอื่นเดือนร้อน"
"อ้อ! มันมีผลต่อ ความมั่นคงของชาติ นี่เอง"
จริงๆ แล้ว เรื่องใบอนุญาตประกอบวิชาชีพนี้ มันจำเป็นสำหรับทุกอาชีพที่หากปฏิบัติผิดพลาดจะทำให้เกิดความเสียหายกับคนอื่น และความเสียหายนั้นอาจกระทบต่อ ความมั่นคงของชาติ
ตัวอย่างที่ชัดเจนคือแพทย์ ถ้าแพทย์ไม่ได้มาตรฐานตามหลักวิชาชีพมารักษาคน คนนั้นก็ตกอยู่ในอันตราย อาจถูกให้ยาผิด ป่วยหนักกว่าเดิม หรืออาจตายได้ หรือแย่กว่านั้น.. คือเป็นบ้า วิ่งไปฆ่าคนอื่นตายหลายๆ คน
ถ้าแพทย์ทั่วประเทศไม่มีมาตรฐาน ชีวิตของคนในชาติก็ตกอยู่ในอันตราย กระทบต่อความมั่นคงของประเทศชาติ
อึ้ม... คราวนี้ลองมาคิดสิว่า วิชาชีพบริกรนี้กระทบต่อความมั่นคงของชาติอย่างไร? อึ้ม here we go๊, ถ้าพนักงานไม่มีคุณภาพ ก็อาจลืมล้างมือก่อนมาให้บริการ อาจเผลอวางแก้วน้ำสลับที่กันหลังจากหยิบไปเติมน้ำ ทำให้คนในโต๊ะอาหารติดโรคกัน อาจเผลอยื่นมือยื่นแขนตัดหน้าลูกค้า ทำให้ลูกค้าเผลอเอามีดหรือส้อมไปชน เกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ หรือลูกค้าอาจตกใจ โยนส้อมทิ้งเพื่อไม่ให้ชน แต่ส้อมอาจบินไปใส่ลูกตาของเพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่นได้ เทียนที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะ อาจถูกผลักให้ล้มโดยไม่ตั้งใจ เกิดอัคคีภัยขึ้นได้ ไฟอาจลุกลามไปทั่วร้าน ไปยังตึกข้างเคียง ซึ่งอาจอยู่ใกล้กับโรงงานผลิตสารเคมีที่ไวไฟ เกิดเหตุระเบิดครั้งใหญ่ ผู้คนตายเป็นพันเป็นหมื่นได้ ควันไฟจากสารเคมี อาจแพร่กระจายปกคลุมทั้งเมือง ทำให้ผู้คนป่วย และความเจ็บป่วยอาจสืบทอดทางพันธุกรรม ไปสู่รุ่นลูกรุ่นหลาน ทำให้คุณภาพของประชากรลดลง ประเทศชาติขาดความสามารถในการแข่งขันกับประเทศอื่นในโลก ทำให้ขาดอำนาจต่อรองทางเศรษฐกิจ ทำให้เศรษฐกิจไม่ดี ทำให้ต้องลดขนาดกองทัพเพื่อประหยัดงบประมาณ ทำให้อาจถูกศัตรูรุกรานโดยไม่มีทางปกป้องตนเองได้ ... ทีนี้เห็นหรือยัง ว่ามันกระทบต่อความมั่นคงของชาติจริงๆ
ดังนั้น สรุปได้ว่า อาชีพบริกร เอ๊ย วิชาชีพบริกร ควรจะต้องถูกควบคุม ผู้ที่จะเป็นบริกรได้ควรจะต้องไปสอบเพื่อรับใบอนุญาตการประกอบวิชาชีพบริกร ผู้ที่ทำผิดต่อจรรยาบรรณแห่งวิชาชีพ หรือปฏิบัติด้วยความบกพร่อง ควรถูกเพิกถอนใบอนุญาต ผู้ที่เป็นบริกรโดยไม่มีใบอนุญาตควรถูกจับมาดำเนินคดีตามกฎหมายในข้อหาบั่นทอนความมั่นคงของชาติ มีโทษจำคุก 10 ปีเป็นอย่างต่ำ และประหารชีวิตเป็นอย่างสูง
คุณคงถาม "But why stop here?" .... จะหยุดอยู่ที่นี่ทำไม? อาชีพอื่นมีอีกเยอะแยะ อาชีพใดบ้างที่ควรจะถูกควบคุม? ถ้าจะตอบคำถามนี้ ก็ต้องถามต่อไปว่า อาชีพอะไรบ้างล่ะ ที่มีผลต่อความมั่นคงของชาติ?
โอ พระเจ้า พระพุทธเจ้า ... คำตอบก็คือ "ทุกอาชีพ" ครับท่าน!!!
นักการเมือง ครู ภารโรง คนขับรถ คนสวน คนขายพวงมาลัยตามสี่แยก พระ อิหม่าม บาตรหลวง พนักงานรับโทรศัพท์ ฯลฯ ทุกอาชีพล้วนส่งผลต่อคนอื่นทั้งนั้น ซึ่งสิ่งที่ส่งผลต่อคนอื่นได้ ก็สามารถส่งผลต่อความมั่นคงของชาติได้ในที่สุด! ดังนั้น ทุกอาชีพจะต้องถูกยกระดับให้เป็นวิชาชีพ และจะต้องถูกควบคุมให้มีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพทั้งนั้น เมื่อทำได้ดังนี้ ก็เท่ากับเรายอมรับในความเท่าเทียมกันแห่งเกียรติและศักดิ์ศรีของทุกๆ อาชีพ
โอ้ ... โอ้... หรือแม้กระทั่ง แม้กระทั่งอาชีพขอทาน เอ๊ย วิชาชีพขอทาน ก็ต้องมีใบอนุญาตฯ นะ ถ้าขอทานไม่ได้มาตรฐานแล้วบ้านเมืองจะวุ่นวายมาก ตัวอย่างของข้อปฏิบัติของบุคลากรผู้ประกอบวิชาชีพขอทานก็เช่น:
- อาบน้ำอย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง
- ไม่สัมผัสร่างกายเหยื่อ เอ๊ย ลูกค้า
- ห้ามขอใกล้กับตู้ ATM
- ห้ามพกอาวุธใดๆ ทั้งสิ้น
ฯลฯ
เมื่อขอทานมีมาตรฐาน บ้านเมืองก็จะสงบสุขขึ้น ผู้คนก็จะสามารถให้ความเคารพกับขอทานได้อย่างสนิทใจ (ไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะสกปรก/จะโดนปล้น) และการมีขอทานอยู่ตามถนนหนทาง ก็ทำให้บ้านเมืองน่าอยู่ขึ้น เพราะว่าทำให้ผู้คนได้รู้จักการเสียสละ การไม่ยึดติดกับทรัพย์ของตน และการเห็นอกเห็นใจต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
คำถาม: "ถ้าขอทานคนไหนทำผิดจรรยาบรรณแห่งวิชาชีพขอทานล่ะ?"
คำตอบ: "ก็เพิกถอนใบอนุญาตฯ ซะ"
คำถาม: "แล้วเค้าจะทำยังไง?"
คำตอบ: "ก็ต้องเลิกขอทานซะ"
คำถาม: "แล้วจะเอาอะไรกิน"
คำตอบ: "อืม ไม่มีกินก็ต้องตายไป"
คำถาม: "การจะตายนี่ ต้องมีใบอนุญาตด้วยหรือไม่?"
คำตอบ: "อ้อ น่าสนใจ .. จะว่าไปการตายของบุคคล ก็มีผลต่อความมั่นคงของชาติ"
คำถาม: "ถ้าอย่างนั้นก็ต้องสอบใบอนุญาตการตาย?"
คำตอบ: "แม่นแล้ว"
คำถาม: "ถ้าสอบไม่ผ่าน?"
คำตอบ: "ก็ห้ามตาย"
คำถาม: "!??!?!!?"
คำตอบ: "!??!?!!?"
สักวันหนึ่งในสัปดาห์ที่แล้ว
ระหว่างที่ผมและเพื่อนๆ กำลังมีความสุขอยู่กับการรับประทาน cold chicken (ไก่ต้มแช่เย็น) และ shimps with eggs (ไข่เขี่ยใส่กุ้ง) ซึ่งเป็นอาหารที่(พวกเราคิดว่า)อร่อยที่สุดของร้านนี้ คุณป้าชาวจีน เจ้าของร้าน ก็ตะโกน (จริงๆ คงแค่พูดนุ่มๆ แต่เราฟังดูแล้วเหมือนว่าตะโกนไปเสียเอง) มาว่า "คุณต้องการน้ำเพิ่มมั๊ยยย?" ไม่รู้เหมือนกันว่าถามใคร แต่ที่รู้ก็คือ ยังไม่ทันที่จะมีใครตอบ คุณป้า(ผู้ใจดี)ก็ยื่นมือข้ามหน้าข้ามตาผมไป วิถีของมือคุณป้าตัดกับวิถีส้อมของผมซึ่งกำลังพุ่งตรงไปยังไก่อันโอชะชิ้นที่อยู่ข้างหน้า ผมเบรกส้อมเอาไว้ทัน มือของคุณป้าเคลื่อนที่ต่อไปอย่างไม่ย่อท้อ ตัดหน้าเพื่อนคนที่นั่งอยู่ถัดไปอีกคนหนึ่ง ก่อนที่จะทำการ landing อย่างมั่นคงลงบนแก้วน้ำสีขาวด้านหน้าเพื่อนคนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผม (โดยมารยาท ขออนุญาตสงวนนามเพื่อนๆ ทุกคน ถึงแม้จะไม่มีอะไรเสียหายก็ตาม) แล้วหยิบแก้วน้ำนั้นขึ้นมา นำไปเติมน้ำ แล้วเอากลับมาวางคืนที่เดิม ด้วยวิถีวงโคจรเดิม ทำให้พวกเราที่กำลังทานอาหารกันอย่างอเร็ดอร่อยนั้น ต้องชะงักด้วยท่าเดิมๆ เพิ่มขึ้นมาก็คือคำพูดตามมารยาทว่า "แท้งกิ้ว" แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาทานอาหารต่อไป ในใจก็นึกระแวงว่ามือของคุณป้าผู้ใจดี จะมาตัดวิถีส้อม ช้อน หรือตะเกียบของเราอีกทีเมื่อไหร่
เหตุการณ์ที่อาจจะน่ารำคาญนิดๆ นี้ เกิดขึ้นจากความปรารถนาดีของคุณป้า ครั้งแล้วครั้งเล่า เพื่อนคนที่เป็นเจ้าของแก้วนั้นเคยกระซิบเบาๆ หลังจากที่ต้องชะงักเพราะโดนแย่งแก้วไปจากมือว่า "ตูว่าตูยังไม่ได้ตอบเลยว่า Yes" คราวนี้เพื่อนคนนั้นไม่ต้องพูดอะไร แค่ชายสายตาหาเพื่อนคนอื่นๆ พวกเราทั้งโต๊ะก็เข้าใจ และหัวเราะเบาๆ อยู่ในลำคอ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
นี่เป็นตัวอย่างของเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นจากการที่ผู้ประกอบอาชีพขาดความเป็น "มืออาชีพ" ถึงแม้ว่าบุคคลนั้นจะใจดี มีอัธยาศรัยดี และขยันทำงาน แต่ผลที่ได้รับแทนที่จะเป็นความพอใจของลูกค้า กลับกลายเป็นความตกใจ ความไม่ต่อเนื่องของสุนทรียภาพแห่งการกิน และแม้แต่ความรำคาญ
จากการสังเกตของผมและเพื่อนๆ บริกรที่ดี ในร้านอาหารดีๆ ไม่ควรยื่นมือผ่านหน้าลูกค้า ในการเติมน้ำนั้น ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะหยิบแก้วไปจากมือของลูกค้าโดยตรงโดยไม่ถามและรอคำตอบเสียก่อน จริงอยู่ที่บริกรไม่ควรทอดทิ้งลูกค้า แต่ก็สำคัญมากที่จะไม่รบกวนลูกค้าบ่อยจนเกินไป
ข้อสังเกตนี้อาจครอบคลุมถึงแนวปฏิบัติเพียงไม่กี่ข้อของวิชาชีพบริกร แท้ที่จริงแล้วคงจะมีอีกมาก อย่างเช่น ควรวางช้อนไว้ตรงไหน วางจานไว้ตรงไหน ควรเดินวนรอบโต๊ะทางไหน ฯลฯ จะมีกี่ข้อนี้ผมไม่ทราบ แต่ผมทราบอยู่อย่างเดียวก็คือ คุณป้าคนนั้นท่านไม่รู้ถึงแนวปฏิบัติเหล่านี้เลย
หลังจากที่อาหารลงท้องไปมากพอสมควรแล้ว (ไม่ได้หิวแทบเป็นแทบตายเหมือนตอนแรกแล้ว) พวกเราก็เริ่มพูดคุยกัน จะคุยเรื่องอะไรล่ะ? ก็เรื่องคุณป้านี้แหละ พวกเราคนไทย เกิดมาโชคดีมีภาษาไทยเป็นของเราเอง มาอยู่อเมริกาก็สามารถนินทาชาวบ้านได้ต่อหน้าต่อตา
ผมหรือใครบางคนพูดขึ้นมาเล่นๆ (สาบานได้ว่าพูดเล่น) ว่า "จริงๆ แล้ว อาชีพ waiter/waitress นี้ ควรจะต้องมี license เพราะมันจัดเป็นวิชาชีพอย่างหนึ่ง"
ใครคนหนึ่งบอกว่า "วันนั้นดูหนังเรื่อง Duplex เค้าว่า you can't plum in New York City without license." (คุณจะซ่อมท่อน้ำในเมืองนิวยอร์คไม่ได้ถ้าคุณไม่มีใบอนุญาต)
บทสนทนาที่เหลือ เป็นไปในลักษณะนี้....
"อ้าว!? ทำไมต้องควบคุมด้วย แค่เรื่องท่อน้ำ?" ใครคนนึงถาม
ใครอีกคนตอบ "อ้อ ก็มันอันตรายไง ถ้าซ่อมมั่วๆ น้ำอาจจะท่วมอพาร์ตเมนท์ คนอื่นเดือนร้อน"
"อ้อ! มันมีผลต่อ ความมั่นคงของชาติ นี่เอง"
จริงๆ แล้ว เรื่องใบอนุญาตประกอบวิชาชีพนี้ มันจำเป็นสำหรับทุกอาชีพที่หากปฏิบัติผิดพลาดจะทำให้เกิดความเสียหายกับคนอื่น และความเสียหายนั้นอาจกระทบต่อ ความมั่นคงของชาติ
ตัวอย่างที่ชัดเจนคือแพทย์ ถ้าแพทย์ไม่ได้มาตรฐานตามหลักวิชาชีพมารักษาคน คนนั้นก็ตกอยู่ในอันตราย อาจถูกให้ยาผิด ป่วยหนักกว่าเดิม หรืออาจตายได้ หรือแย่กว่านั้น.. คือเป็นบ้า วิ่งไปฆ่าคนอื่นตายหลายๆ คน
ถ้าแพทย์ทั่วประเทศไม่มีมาตรฐาน ชีวิตของคนในชาติก็ตกอยู่ในอันตราย กระทบต่อความมั่นคงของประเทศชาติ
อึ้ม... คราวนี้ลองมาคิดสิว่า วิชาชีพบริกรนี้กระทบต่อความมั่นคงของชาติอย่างไร? อึ้ม here we go๊, ถ้าพนักงานไม่มีคุณภาพ ก็อาจลืมล้างมือก่อนมาให้บริการ อาจเผลอวางแก้วน้ำสลับที่กันหลังจากหยิบไปเติมน้ำ ทำให้คนในโต๊ะอาหารติดโรคกัน อาจเผลอยื่นมือยื่นแขนตัดหน้าลูกค้า ทำให้ลูกค้าเผลอเอามีดหรือส้อมไปชน เกิดอุบัติเหตุขึ้นได้ หรือลูกค้าอาจตกใจ โยนส้อมทิ้งเพื่อไม่ให้ชน แต่ส้อมอาจบินไปใส่ลูกตาของเพื่อนร่วมโต๊ะคนอื่นได้ เทียนที่ตั้งอยู่กลางโต๊ะ อาจถูกผลักให้ล้มโดยไม่ตั้งใจ เกิดอัคคีภัยขึ้นได้ ไฟอาจลุกลามไปทั่วร้าน ไปยังตึกข้างเคียง ซึ่งอาจอยู่ใกล้กับโรงงานผลิตสารเคมีที่ไวไฟ เกิดเหตุระเบิดครั้งใหญ่ ผู้คนตายเป็นพันเป็นหมื่นได้ ควันไฟจากสารเคมี อาจแพร่กระจายปกคลุมทั้งเมือง ทำให้ผู้คนป่วย และความเจ็บป่วยอาจสืบทอดทางพันธุกรรม ไปสู่รุ่นลูกรุ่นหลาน ทำให้คุณภาพของประชากรลดลง ประเทศชาติขาดความสามารถในการแข่งขันกับประเทศอื่นในโลก ทำให้ขาดอำนาจต่อรองทางเศรษฐกิจ ทำให้เศรษฐกิจไม่ดี ทำให้ต้องลดขนาดกองทัพเพื่อประหยัดงบประมาณ ทำให้อาจถูกศัตรูรุกรานโดยไม่มีทางปกป้องตนเองได้ ... ทีนี้เห็นหรือยัง ว่ามันกระทบต่อความมั่นคงของชาติจริงๆ
ดังนั้น สรุปได้ว่า อาชีพบริกร เอ๊ย วิชาชีพบริกร ควรจะต้องถูกควบคุม ผู้ที่จะเป็นบริกรได้ควรจะต้องไปสอบเพื่อรับใบอนุญาตการประกอบวิชาชีพบริกร ผู้ที่ทำผิดต่อจรรยาบรรณแห่งวิชาชีพ หรือปฏิบัติด้วยความบกพร่อง ควรถูกเพิกถอนใบอนุญาต ผู้ที่เป็นบริกรโดยไม่มีใบอนุญาตควรถูกจับมาดำเนินคดีตามกฎหมายในข้อหาบั่นทอนความมั่นคงของชาติ มีโทษจำคุก 10 ปีเป็นอย่างต่ำ และประหารชีวิตเป็นอย่างสูง
คุณคงถาม "But why stop here?" .... จะหยุดอยู่ที่นี่ทำไม? อาชีพอื่นมีอีกเยอะแยะ อาชีพใดบ้างที่ควรจะถูกควบคุม? ถ้าจะตอบคำถามนี้ ก็ต้องถามต่อไปว่า อาชีพอะไรบ้างล่ะ ที่มีผลต่อความมั่นคงของชาติ?
โอ พระเจ้า พระพุทธเจ้า ... คำตอบก็คือ "ทุกอาชีพ" ครับท่าน!!!
นักการเมือง ครู ภารโรง คนขับรถ คนสวน คนขายพวงมาลัยตามสี่แยก พระ อิหม่าม บาตรหลวง พนักงานรับโทรศัพท์ ฯลฯ ทุกอาชีพล้วนส่งผลต่อคนอื่นทั้งนั้น ซึ่งสิ่งที่ส่งผลต่อคนอื่นได้ ก็สามารถส่งผลต่อความมั่นคงของชาติได้ในที่สุด! ดังนั้น ทุกอาชีพจะต้องถูกยกระดับให้เป็นวิชาชีพ และจะต้องถูกควบคุมให้มีใบอนุญาตประกอบวิชาชีพทั้งนั้น เมื่อทำได้ดังนี้ ก็เท่ากับเรายอมรับในความเท่าเทียมกันแห่งเกียรติและศักดิ์ศรีของทุกๆ อาชีพ
โอ้ ... โอ้... หรือแม้กระทั่ง แม้กระทั่งอาชีพขอทาน เอ๊ย วิชาชีพขอทาน ก็ต้องมีใบอนุญาตฯ นะ ถ้าขอทานไม่ได้มาตรฐานแล้วบ้านเมืองจะวุ่นวายมาก ตัวอย่างของข้อปฏิบัติของบุคลากรผู้ประกอบวิชาชีพขอทานก็เช่น:
- อาบน้ำอย่างน้อยสัปดาห์ละครั้ง
- ไม่สัมผัสร่างกายเหยื่อ เอ๊ย ลูกค้า
- ห้ามขอใกล้กับตู้ ATM
- ห้ามพกอาวุธใดๆ ทั้งสิ้น
ฯลฯ
เมื่อขอทานมีมาตรฐาน บ้านเมืองก็จะสงบสุขขึ้น ผู้คนก็จะสามารถให้ความเคารพกับขอทานได้อย่างสนิทใจ (ไม่ต้องหวาดระแวงว่าจะสกปรก/จะโดนปล้น) และการมีขอทานอยู่ตามถนนหนทาง ก็ทำให้บ้านเมืองน่าอยู่ขึ้น เพราะว่าทำให้ผู้คนได้รู้จักการเสียสละ การไม่ยึดติดกับทรัพย์ของตน และการเห็นอกเห็นใจต่อเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
คำถาม: "ถ้าขอทานคนไหนทำผิดจรรยาบรรณแห่งวิชาชีพขอทานล่ะ?"
คำตอบ: "ก็เพิกถอนใบอนุญาตฯ ซะ"
คำถาม: "แล้วเค้าจะทำยังไง?"
คำตอบ: "ก็ต้องเลิกขอทานซะ"
คำถาม: "แล้วจะเอาอะไรกิน"
คำตอบ: "อืม ไม่มีกินก็ต้องตายไป"
คำถาม: "การจะตายนี่ ต้องมีใบอนุญาตด้วยหรือไม่?"
คำตอบ: "อ้อ น่าสนใจ .. จะว่าไปการตายของบุคคล ก็มีผลต่อความมั่นคงของชาติ"
คำถาม: "ถ้าอย่างนั้นก็ต้องสอบใบอนุญาตการตาย?"
คำตอบ: "แม่นแล้ว"
คำถาม: "ถ้าสอบไม่ผ่าน?"
คำตอบ: "ก็ห้ามตาย"
คำถาม: "!??!?!!?"
คำตอบ: "!??!?!!?"
